علی جان..سر به زیرم و خجالت زده..هر چقدر فکر میکنم به نتیجه ای نمی رسم..آیا من کمترین شایسته این همه لطف و کرم شما هستم..کاش بتوانم کاری کنم..کاش بتوانم قدمی بردارم..دلم گرفته آقا.. اشکهایم را ببین آقا..خودتان می دانید چه می گویم و چه می خواهم..پس خودتان دستم را بگیرید..شما که فرزندتان، اسوه عشق و ایثار و وفاداری است، باب الحوائج است..عباستان را میگویم آقا..ادعای شیعه بودن ندارم..شیعه و این همه عصیانگری؟؟!!! شیعه و این همه بی وفایی؟؟!!فقط رخصت دهید تا محب شما و خانوده تان باشم..من این عشق را دوست دارم..این دوست داشتن را از من نگیرید.تنها دار و ندارم حب شماست..شما را به عباستان قسم میدهم..کاش بتوانم با رخصتتان فاصله ام را با شما کم کنم و یاور مهدیتان باشم..کاش..کاش که این فاصله را کم کنم..